Iedereen denkt uniek te zijn. Niemand uitgezonderd. Gek eigenlijk, want van iets unieks bestaat maar één exemplaar. Maar wij zijn niet wonderlijk of zeldzaam. Mensen zijn nu eenmaal niet de enigen in hun soort. Gelukkig niet. Dan zouden we immers uitsterven, net als de dinosaurussen. Men zou ons uiteindelijk terugvinden als afdruk tussen een paar lagen klei of bedolven onder oldtimerhuizen.
Razende stresshormonen
Ons lijf en onze leden zijn universeel. Lichamelijk beleven we emoties allemaal op dezelfde manier, zeggen de geleerden. Vreugde, verdriet, angst, woede, verbazing en afschuw zijn zes basisemoties die bij iedereen voorkomen, overal ter wereld. Alle lijven reageren hetzelfde.
Ga eens voor de spiegel staan en trek bijvoorbeeld een gezicht vol afschuw. Denk je dat je naar een unieke gezichtsuitdrukking kijkt? Dat is dus niet zo. Zeker bij basisemoties trekken we allemaal nagenoeg dezelfde plaat. Kolkende woede zet bij iedereen hetzelfde in gang. Razende stresshormonen hebben zeker niet unieke oorzaken, zoals frustratie, pijn, verdriet of een reactie op andermans woede. Woede is dus eigenlijk besmettelijk.
Wie zal het zeggen?
Een leeg gevoel hebben, jaloers zijn of straalverliefd zijn. Wij weten best wel dat we vooral niet unieke emoties ervaren. Denk jij weleens ‘Dat heb ik niet, dus ik ben uniek’? Vergeet het maar. Ook als je bepaalde gevoelens niet kent, zijn er wereldwijd massa’s mensen die hier wél bekend mee zijn. Niet iedereen is jaloers, maar de meeste mensen zijn dat wel. Maakt niet uit in welke cultuur je leeft of welke taal je spreekt. Ook wel weer mooi. Universeel zijn. Dat klinkt zo groots. In een universele beschaving is ieder individu innerlijk beschaafd. Niemand uitgezonderd. Mooi, toch? Geef uniek willen zijn gewoon op. Wees liever uitmuntend in wat je doet en hoe je iets doet. In combinatie met innerlijke beschaving gaan we met elkaar misschien (weer) een uniek tijdperk in. Of de geschiedenis herhaalt zich steeds weer. Wie zal het zeggen?