Goede voornemens: ik kan ze niet bedenken. Ze borrelen maar niet naar boven. Ik heb ze simpelweg niet. Eigenlijk nooit rond deze tijd. Om mij heen meer opgejaagd mensenwild, dat al boodschappend regelzaken met familie en vrienden moet reguleren. Maar dat is vrij lastig, omdat allerlei partijen je ook bezighouden met kerstbijeenkomsten, waarvoor je al dan niet hapjes moet inleveren. Liefst handwarm. Het lijkt alsof er geen nieuwe dagen gaan komen in het nieuwe jaar. Alles moet nú. Alle potjes moeten leeg.
Afgevinkt
Goede voornemens zaaien, motiveren en daarvan een intrinsieke drijfveer maken. Dat gaat mij beter af in de zomervakantie. In september vloeit in mij altijd een bepaalde energie, mijn summiere goede voornemens zijn dan al afgevinkt. Goede voornemens gaan over gedrag, inclusief uitstelgedrag. Dus dit jaar hebben we eindelijk kippen en kan ik intussen paardrijden op mijn eigen paard. Hier kan ik nagenoeg elke dag van genieten. Stoppen met roken was eigenlijk mijn enige grootste goede voornemen ooit, maar telt niet echt meer, want dat was al in oktober 2016. Toch, wat blijft dat lastig. Ik ben niet erg goed in afhankelijkheid, maar deze heb ik mezelf een lifetime vergeven.
Universele wens
Jaren kon ik wensen laten sudderen, maar nu is het een kwestie van doorpakken. Dat kan ik wél. Er zijn ook wensen die je met dezelfde vaart weer kunt laat gaan. Alles is relatief. Niets is belangrijk, behalve gezondheid en wat geld om van te leven. O ja, intussen is de mobiele telefoon in het kader van bereikbaarheid zo’n beetje de eerste levensbehoefte. Best een zorgelijke ontwikkeling. Het zou mij niet verbazen dat we, naast het ontstaan van gerelateerde nek- en oogklachten, hiervoor over niet al te lange tijd afkick- en concentreerklinieken kunnen gaan optuigen.
Iets durven missen en geen bereikbaarheidsdruk. Dat lijkt mij een mooie universele wens voor iedereen. Goede voornemens 2018 stap voor stap. Elke dag is er één.