Pest aan middelmatigheid

Van uitstel komt afstel en middelmatigheid. Hoewel je soms kunt uittekenen hoe de zaken gaan lopen, kun je hier maar deels een stokje voor steken. In welke mate je invloed hebt hangt wel af van jouw plek, rol en opdracht binnen de organisatie. Als middelmatigheid een belang is, zodat middelmatig functioneren of misschien wel luiheid, angst of een enorme vermoeidheid onder de radar blijft, kun je het vergeten.

Altijd met belang

Waarom zou je anders concessies willen doen? Er ligt altijd een belang onder. Die weerstand: hoe zit dat met mensen en teams die middelmatig functioneren? Is dat het principe ‘weten wat je hebt en niet weten wat je ervoor terug zult krijgen’? Ligt weerstand in verborgen agenda’s of zaken uit het verleden? Is er te weinig sturing in een wereld waar zelfsturende teams (mensen dus) naar mijn mening geen uitzondering zouden moeten zijn. Ligt er een chronische vermoeidheid of een te laag niveau aan ten grondslag? Of is, omdat je nu eenmaal niet altijd kunt speren, de veiligheid van middelmatigheid comfortabel?

Helen en opladen

Nieuwkomers zullen zich moeten aanpassen en gaan mee in die middelmatigheid. Of ze vertrekken na verloop van tijd. Gedesillusioneerd en uitgehold, dat wel. Die moeten helen en opladen, leeggezogen en lamgeslagen door die middelmatigheid. Beetje overdreven, maar ik heb nu eenmaal de pest aan onnodige concessies. Als je slim bent, ruik je dit op afstand en vertrek je voordat ze met hun ogen hebben kunnen knipperen.

Middelmatigheid past niet

Te veel energie gaat verloren aan zaken die niets te maken hebben met inhoud, maar alles met het in stand houden van zaken die niets bijdragen aan de taak waar men voor staat. Als je resultaatgericht werkt, doet elk detail ertoe. Een basiszorgvuldigheid vind ik mooi. Daarbij past middelmatigheid niet. Wil niet zeggen dat je geen fouten mag maken. Juist wel. Maar dan wel zorgvuldig en met de juiste intentie.