Als puber danste ik er ook lustig op los met ‘Beat it’, ‘Thriller’ en eigenlijk alle nummers van Michael Jackson. Ik vond de clip van ‘Thriller’ trouwens best eng. Toen nooit in de gaten gehad wat deze man in de popwereld gepresteerd heeft.
Altijd grenzen verleggen en een perfectionist pur sang.
Hij heeft de laatste tien jaren niets of weinig gedaan, behalve in het nieuws zijn met allerlei idiote dingen. En waar rook is, is vuur. Ik had hem al opgegeven.
De tweede dag, na de première, van de film ‘This Is It’ belde de buurvrouw. Of ik mee wilde naar de film. Tja, net terug van fitness, hoofdpijn, eeuwig slaaptekort en de volgende dag de start van een praktische communicatietraining op mijn bureau.
Wat is wijsheid? Toch ‘This Is It’. Alle spieren weer opgerekt, haar in de klem, streep onder de ogen en daar ging ik weer. Ontspanning hoort bij het leven, dat wil ik nog wel eens vergeten.
Bij aankomst voelde ik al enige opwinding. Ook bij mijzelf. We gingen meemaken waar de BN’ers de vorige dag zo bevlogen over hadden gesproken. En het klopte. Allemaal waar. Je krijgt een enorm goede indruk van hoe de show er had moeten uitzien, de boodschap is duidelijk en je ziet een (toen nog) levende icoon. Gepamperd, dat wel.
Echt, kosten noch moeite gespaard, nieuwe vindingen, fantastische details en een ijzeren discipline. Dat moet wel. Ik heb mij onmiddellijk weer voorgenomen om geen genoegen te nemen met minder. Dat voornemen is een oude bekende. Soms zakken de dingen wat weg en ga je weer over op de automatische piloot. In welke staat van communicatie je gaat zitten, is een keuze. Of je nu vergadert met collega’s of thuis zit, dat maakt niet uit.
De theorie die ik hanteer, kent vier dimensies. De eerste dimensie is de stand automatische piloot. Je bent niet wezenlijk geïnteresseerd en grijpt naar oude, vertrouwde patronen. Je hebt te maken met primaire reacties van jezelf, maar ook met die van de ander. Communiceren op de automatische piloot levert niets op; er komt geen beweging. De tweede en derde dimensie laat ik hier maar even zitten. Maar de vierde dimensie bevat het Obamagehalte waarmee je met of tegen mensen kunt spreken. Hier gebeurt wat. Je krijgt uitwisseling, zit met elkaar in een flow en raakt geïnspireerd.
Ik zie op het bureau tijdens visie- en missietrajecten complete teams in de vierde dimensie schieten. Fantastisch, wat een energie!
Ook de film over Michael Jackson zit onmiddellijk in de vierde dimensie. Je voelt de synergie in de zaal. Tijdens de film rijzen bij mij ook allerlei vragen. Hoe kan het dat een 50-jarige na tien jaar bijna niets te hebben gedaan nog steeds beweegt alsof hij over de vloer zweeft? En wat speelde daar? Wat had hij nodig? Waar zat de pijn? Maar ook: hoe zit hij ‘s avonds op de bank? Kon hij wel onderuitzakken? Kon hij nog wel echt zichzelf zijn en wist hij nog wel wie dat was?
Wat een verdriet bij alle medewerkers aan de show. Zij hebben het meegemaakt. Hoe gaan zij verder? Zijn zij lamgeslagen nu hun inspirator er niet meer is? Of ligt hier voor altijd een levensles van het hoogste niveau? ‘This Is It’ heeft absoluut een andere lading gekregen dan oorspronkelijk de bedoeling was. Maar eigenlijk ook weer niet.
Nanda Hey,
Communicatie & trainingsBureau NR. 10