Column- Afscheid

Ik staar nu al een aantal jaren, zo’n twee keer per jaar, naar de spreuk ‘Er komen meer dagen na vandaag’. Maar is dat zo? Lijkt mij niet vanzelfsprekend. Dat houdt toch een keer op. Afscheid van een volgende dag hoort bij het leven. Uiteindelijk.

Op de achtergrond meestal geen geluid vanwege de extra gang naar de praktijkruimte. Ik wacht geduldig tot ik aan de beurt ben. Mijn tandarts doet niet aan lange wachttijden. ‘Vaste gasten’ van mijn tandarts weten om welke tandarts dit gaat. Het is tekenend voor zijn relativeringsvermogen: ‘Er komen meer dagen na vandaag’. Daarmee kan ik wel uit de voeten. Daarnaast blijft het woord ‘afscheid’ in mijn hoofd rondspoken. Daarmee bedoel ik niet afscheid van een leven, maar die andere afscheidsmomenten bij leven. Sommige klein, sommige groot en alles wat daar tussen zit.

Afscheid
Dagelijks nemen we afscheid van mensen (die dus nog leven), dingen, zaken of situaties. Soms is dat intens verdrietig, soms is dat een opluchting en soms is het gewoon zo. Je lievelingstrui is versleten, je contract loopt af, je kind is opeens niet meer kind, de boom bij de buurman is gekapt, het beeld dat je van iemand hebt moet je bijstellen, je stapt uit je relatie of gaat juist één aan, je boezemcollega vertrekt of jij neemt afscheid en vraagt je af waarom je ook alweer weg wilde. Zoiets.

Afscheid naamplaatje Bureau NR. 10
Afgelopen november heb ik bijvoorbeeld afscheid genomen van het naamplaatje van 3 bij 13,5 centimeter op de gevel aan de Froonacker 10. Het is namelijk nogal kostbaar als ik mijn naamplaatje laat hangen; dat heet vanaf 1 juli 2011 in Franeker ‘reclamegelden’, à € 600,- per jaar. Een naamplaatje dat ik in januari 2006 trots heb opgehangen, het jaar waarin ik mijn bureau startte. Daarop stond Communicatie & trainingsBureau NR. 10. Je moest op de stoep staan en er naar zoeken. Mensen deden dat, omdat ze een afspraak met mij hadden. En voor deze herkenning was het dan ook bedoeld.

Er gaapt nu een kaal houtje naar mensen die met mij een afspraak hebben en aanbellen. Dat vertel ik hun dan ook maar van tevoren. Maar hier moet ik zeker nog wat mee, weet alleen nog even niet wat.
Een bedrag van € 600,- reclamebelasting is mij te gortig voor een bordje van 3 bij 13,5 centimeter. Alleen mijn eigen naam zou een kosteloos alternatief zijn, begreep ik.

Ik overweeg nog een aan en uit knipperend licht op de gevel te plaatsen, of als alternatief een bewegingssensor in te metselen. Als mensen op de Froonacker komen, horen ze via een luidspreker wie wat doet in onze straat. De pest is dat we weinig algemeen publiek over ‘de vloer’ krijgen aan onze kant van de Froonacker. Er zijn wel stadswandelingen, maar deze groepen lopen altijd aan de andere kant van de Froonacker. En had ik al genoemd dat mijn bordje 3 bij 13,5 centimeter was?

Nieuwe mogelijkheden
Waar je ook afscheid van neemt of moet nemen, je gaat nieuwe geschiedenis maken met andere mensen, dingen, zaken of situaties. Het biedt dus ook nieuwe mogelijkheden. Je kunt shoppen voor een nieuwe lievelingstrui, waar je na wat miskopen vast wel weer op uitkomt, je werkt met verse collega’s, een andere boom groeit bij de buurman. En ik laat, denk ik, een groter naamplaatje maken met daarop alleen mijn naam. Of toch ook eens uitzoeken wat ik voor een aan en uit knipperend reclamebord aan de gevel op NR. 10 moet ondernemen? Dan heet het met recht reclame maken. Ik word vrolijk bij het idee.
Niets blijft, het wordt anders. Dat kan zomaar best leuk of goed zijn. Dat zou zomaar kunnen betekenen dat als jij iets anders wilt, je actie kunt ondernemen. Vandaag bijvoorbeeld. Dat is een mooie wetenschap. Gaat wel om zaken waarop je invloed hebt, maar waarop je nog geen actie hebt ondernomen. Juist omdat er meer dagen na vandaag komen. Je kunt nu op zoek gaan naar een nieuwe lievelingstrui of een (nieuwe) baan, of je kunt zelf een boom planten. Een aan en uit knipperend reclamebord aan de gevel misschien? ‘Er komen meer dagen na vandaag’. Hoop ik.