Column-Ik ben voor het ongeluk geboren. Hoe ik ook mijn best doe, het is altijd de verkeerde keuze.
In een supermarkt heb ik dan ook de pech dat het nieuwe kassasysteem wordt uitgelegd aan de nieuwe medewerker, of er is zojuist een pot appelmoes op de grond gevallen. Terwijl ze bezig zijn met dweilen, zie ik de minuten wegtikken op de klok en weet ik dat ik maar twintig minuten had om die paar boodschappen te doen. Maar echte pech zou natuurlijk zijn dat het míjn appelmoespot is die daar in een soort landkaart gesplet op de grond ligt. Het gebeurt ook wel dat de caissière het tempo zo hoog heeft dat je haar niet kunt bijhouden. Dan heb ik wel eens zin om het gesprek aan te gaan. Stop. Opjagen doen we niet meer anno 2010. En zeker niet als ik de enige in de rij ben. Sta ik eenmaal buiten, dan schiet mij te binnen dat ik net dat ene ben vergeten waarvoor ik naar de winkel moest.
Wat ook zo erg kan zijn, is midden in een roddelsessie van twee medewerkers (of drie – en niet per se alleen in de supermarkt, hoor) te vallen en je je eigenlijk wel moet storen omdat je nu eenmaal een product niet weet te staan. Ik heb dan altijd het gevoel inbreuk te doen op een ongekende saamhorigheid. Natuurlijk kan het erger, dan ben je het onderwerp van de roddel. Roddelen is een moment van onverdeelde aandacht en een vorm van agressie. Ook al ben je een verstandige luisteraar, toch raak je bevooroordeeld. Op langere termijn gaat de oorspronkelijke roddelaar ten onder bij de luisteraar, want dan is de luisteraar zelf het onderwerp van de roddel. Je mag ervan uitgaan dat de roddelaars net zo vrolijk over jou kunnen lullen als over degene over wie het in het nu gaat. Het lijkt zo simpel.
Is er nog meer pech? O ja, en als het de hele dag droog is, dan valt net die ene bui en loopt die beloofde longlasting oogschaduw toch nog uit. De benzinemeter van de tank hangt structureel op leeg en mijn betaalkaart wordt meestal niet geaccepteerd door de pinautomaat bij zo’n doe-het-zelftankstation
(man o man, wat mis ik die service). Mijn LinkedIn-pagina schiet soms op grote letters en geen idee wat ik dan verkeerd doe, mijn merk shampoo is maar mondjesmaat te krijgen en ben ik eens gehecht aan een kleurtje of geurtje, dan gaat dat steevast uit het assortiment. Mijn nagels breken zo vaak af dat ik het heb opgegeven en bij elke donkere was zit toch nog een papieren zakdoekje of een vergrijsd wit hemd. Wassen is ook niet meer mijn hobby sinds de houten wasknijpers steeds uit elkaar springen en ik dagelijks genoodzaakt ben om die wasmachine te hanteren.
Met dieren kun je het ook zo treffen. Eén van onze katten kotst bij voorkeur op de mat, de hond eet nauwelijks en miert met alles wat hij voorgeschoteld krijgt. Ons konijn bleek niet een dwergkonijn te zijn, maar een uit de kluiten gewassen reuzekonijn. In een vliegtuig landt bij mij altijd de stagiair, bij een voorstelling zit ik op het warme balkon en als ik haast heb, neemt iedereen in het verkeer voorrang. Ook al komen ze van rechts, dan nog zien ze toch wel dat ik belangrijke dingen te doen heb?
Er is zoveel pech in het dagelijkse leven. Je hebt uiteindelijk niets in de hand, maar ook alles. Ik heb het over kleine dingen. Ze overkomen je, het is maar hoe jij ermee omgaat en op dat moment in het leven staat. Ik heb het hier niet over echte problemen. Je huis dat afbrandt, ziekte, oorlog, dood en verderf; dat zijn grote problemen. Al dat andere moet je in perspectief weten weg te zetten. Daar kun je echt voor kiezen. Het lijkt zo simpel.
Nanda Hey
Communicatie & trainingsBureau NR. 10 richt zich op persoonlijke, team- en organisatieontwikkeling.