Op een begrafenis stiekem je mail checken, sms’en en berichten ‘posten’ schijnt geen uitzondering meer te zijn. Ik lees dit in een zaterdageditie van de Volkskrant. Ene Sherry Turkle heeft ook de donkere kant van de technologie ontdekt. Ze ziet een nieuwe houding: ik deel, dus ik besta. We zijn fysiek op een plaats, maar in onze gedachten zijn we ergens anders. Bang om iets te missen? Geen aansluiting voelen?
Doe je er alleen toe als je veel ‘vrienden’ hebt?
Verslaving
De vrijheid die internet kan bieden, lijkt steeds meer een zelf uitgebouwde informatiewereld, waarin we gevangen zitten. Een constante informatiestroom in een wereld van vluchtig contact, online of via sms.
We denken in korte berichten, hoor en lees ik. Liever bellen we niet meer. Of we bellen met iemand terwijl we met iemand anders op het terras wat drinken, maar die zit ook weer te sms’en, dus dat maakt niet uit.
We moeten ook afkicken tijdens de vakantie. Zo maakte iemand op ‘onze camping’ behoorlijk wat stampij aan de balie, omdat hij geen internetverbinding had. De plek bood deze faciliteit niet. Hij was zeker bereid om zijn hele ingerichte campingstek weer te verhuizen. Vol verwondering heb ik alles eens gadegeslagen. De man was in paniek. Daar stond een in het nauw gedreven man. Het deed mij denken aan het verslavingsgedrag dat ik binnen mijn werk in de psychiatrie ben tegengekomen. Ook kan het zijn dat hij een zakenman was die miljoenen zou mislopen als hij die ene mail niet had beantwoord.
Goede presentatie
Gevangen in het moderne leven, waarin een onophoudelijke informatiestroom op ons afkomt. Een wereld waarin wij op onze eigen tijd onszelf zo goed mogelijk willen presenteren. Dat is niet zo gek, want ook in het echte leven zet je het beste beentje voor. Op een verjaardag, op het werk of in de kroeg laat je de meest zonnige kant van jezelf zien. Toch? Of het moet niet helemaal meer lukken in beschonken toestand. Dat kan ook.
Ik ben leuk. Jij ook?
Op plekken waar we live ‘gezellig bij elkaar’ zijn, moeten veel mensen hun online vrienden dit even laten weten. Waarom eigenlijk? Krijg je daarmee aanzien? Ik ben leuk, want ik ben ergens en jij niet? Of jij ook? Dan ben jij ook oké? Is het deel uitmaken van een online netwerk zo belangrijk en zou dit netwerk je laten vallen als je minder meedoet? Hoe alleen zul je zijn of je voelen? En hoe weet je dat ze je laten vallen als je minder of niet meer deel uitmaakt van een online netwerk?
De meeste contacten kom je niet in het echte leven tegen, in elk geval niet je volgers op Twitter. Of je stelt je account alleen open voor bekenden. Dat kan. Toch kom ik dat weinig tegen.
Ik probeer zelf naar eigen goeddunken zo effectief mogelijk om te gaan met het moderne leven. Het biedt zeker waardevolle informatie en contacten. Ik heb tenslotte wel een zaak te runnen, dus op vakantie checkte ik mijn mail ‘s morgens en ’s avonds. Ik las een rijtje tweets en twitterde soms een tweet door van derden. Ik wil niet laten weten dat ik op vakantie ben, want als de kat van huis is, weet je nooit welke muizen gaan dansen. Toen kwam ik erachter dat mijn locatie toch zichtbaar was. Geen idee hoe dat kan. Moet ik uitzoeken. Kan ik wel vragen op Twitter.
En wat mis je nu eigenlijk in dit moderne leven met mobiel internet, sms en social media? Misschien wel echt contact. Met jezelf en van mens tot mens. Niet vergeten waar het leven bij jezelf om gaat. Knoop in je zakdoek. En ik denk dat zo’n knoop ook wel op je beginscherm past! Ik zie beslist de nadelen, maar zeker ook de voordelen van ons moderne leven. Je moet alleen wel weten waarmee je bezig bent. Dan weet je wat je mist en wat niet!