Had ik al eerder verteld dat de zomer bij bedrijven zo’n beetje medio mei begint? “Dat pakken we op in september” is, denk ik, de meest getelde uitspraak in de maanden mei en juni. Alles wat is blijven liggen en voor je uitgeschoven is, kun je nu met aandacht oppakken. Dat is geluk.
Maar die zomer, ik weet niet… Ook een verplichting om van alles te doen, zoals vakantie houden. En ook een periode om dingen te laten, zoals werken en tot afspraken komen. Als je dan binnen een cultuur werkt waarin alleen de machthebbers mogen beslissen en de werkpaarden en angsthazen toevallig tegelijk achterblijven, ben je mooi de pisang. Anderzijds dansen de muizen en daalt er dan ook wel wat stouts neer.
Bestaan er cijfers over stelen van de baas in deze periode? Ik kan mij daarbij wel wat voorstellen. Zakken gele memo’s, vuilniszakken, papier, tanken op de pas van de baas… en het voelt misschien niet als stelen. Je hebt er recht op, nietwaar? Het vergoelijkt je harde werken, je loyaliteit, mislukte onderhandelingen en die rotopmerking van je collega. Het is een pleister, een troost en niemand stuurt je aan. Overigens is een uur lummelen ook stelen van de baas (of subsidiegever), namelijk tijd, en tijd kost ook geld. Maar ja, als je het hele jaar hard hebt gewerkt en het tempo onmenselijk hoog lag, heb je deze rust verdiend, trek je je collegiale contacten weer wat recht voor de toekomst en scheelt deze ontspannende periode later ziekteverzuim. Afijn, zomer dus!
Vakantie nemen en tot rust komen. Het is een bekend gegeven dat mensen het meest genieten op het moment dat ze de deur van het werk dichttrekken en iets van hun schouders voelen glijden. Een soort ruimte, een licht gevoel tussen hoofd en borstkas. Iedereen is ‘aan de zomer toe’. Als het zover is, kom je in een staat van onwerkelijke gevoelens, die beslist niet bijdragen aan ontspanning. Zeker de eerste dagen. Wat een crime. Om je tempo wat omlaag te schroeven, moet je alle zeilen bijzetten die eerste paar dagen van je vakantie. Wat een onrust (lees: afkicken). Wat moet ik hier? Ik moet ontspannen, ik heb recht om te ontspannen. Eh? Ik voel mij niet ontspannen.
Als je pech hebt, ga je gelijk op vakantie. Weg van huis. Alleen dat helpt om te ontspannen. Gelijk op vakantie gaan. Hup, caravan op de oprit, luchten die boel. Dan kun je eerst nog mooi in je werktempo doorgaan; koffers pakken, het huis schoonmaken, de tuin kortwieken, de verzorging van de dieren aftikken met je buren, de tent uitzetten voor de jaarlijkse ‘Is ie nog waterproof?’-tests. Miniflesjes van alles gekocht, zo handig. Het formaat doet ook wat met ons brein, ben ik van overtuigd. Miniflesjes staan voor vakantie, daar ligt een direct verband. Willen we dan ook kopen. Zijn daarom bij alle kassa’s voorhanden, zoals snoep op een strategische plek voor de kinderen. Oké, alle kapsels zijn gepunt en vertonen witte randen in de nek. Lekker kort, maar?
Eenmaal op pad kom je na twee à drie dagen een beetje tot jezelf. Heb je kinderen? Dan ben je helemaal de beer de eerste dagen, want die stuiteren volledig structuurloos om je heen. Pas als ook zij een soort vakantieritme in hun systeem hebben gekregen (en dat krijg je niet zomaar, daar moet je als ouder behoorlijk wat voor doen), daalt er een zekere senang over je heen. Met het zand tussen je tenen, kauwend op een grasspriet, bedenk je wat je anders gaat doen, welke dromen je gaat verwezenlijken, welke cursus je nu toch echt gaat starten, welke grenzen je beter gaat bewaken, welke stressfactoren je gaat elimineren. Je gaat je werkdruk bewaken en denkt na over wat je thuis beslist anders gaat doen.
Succes!
Had ik al eerder verteld dat de zomer bij bedrijven zo’n beetje medio mei begint? “Dat pakken we op in september” is, denk ik, de meest getelde uitspraak in de maanden mei en juni. Alles wat is blijven liggen en voor je uitgeschoven is, kun je nu met aandacht oppakken. Dat is geluk.
Maar die zomer, ik weet niet… Ook een verplichting om van alles te doen, zoals vakantie houden. En ook een periode om dingen te laten, zoals werken en tot afspraken komen. Als je dan binnen een cultuur werkt waarin alleen de machthebbers mogen beslissen en de werkpaarden en angsthazen toevallig tegelijk achterblijven, ben je mooi de pisang. Anderzijds dansen de muizen en daalt er dan ook wel wat stouts neer.Bestaan er cijfers over stelen van de baas in deze periode? Ik kan mij daarbij wel wat voorstellen. Zakken gele memo’s, vuilniszakken, papier, tanken op de pas van de baas… en het voelt misschien niet als stelen. Je hebt er recht op, nietwaar? Het vergoelijkt je harde werken, je loyaliteit, mislukte onderhandelingen en die rotopmerking van je collega. Het is een pleister, een troost en niemand stuurt je aan. Overigens is een uur lummelen ook stelen van de baas (of subsidiegever), namelijk tijd, en tijd kost ook geld. Maar ja, als je het hele jaar hard hebt gewerkt en het tempo onmenselijk hoog lag, heb je deze rust verdiend, trek je je collegiale contacten weer wat recht voor de toekomst en scheelt deze ontspannende periode later ziekteverzuim. Afijn, zomer dus!
Vakantie nemen en tot rust komen. Het is een bekend gegeven dat mensen het meest genieten op het moment dat ze de deur van het werk dichttrekken en iets van hun schouders voelen glijden. Een soort ruimte, een licht gevoel tussen hoofd en borstkas. Iedereen is ‘aan de zomer toe’. Als het zover is, kom je in een staat van onwerkelijke gevoelens, die beslist niet bijdragen aan ontspanning. Zeker de eerste dagen. Wat een crime. Om je tempo wat omlaag te schroeven, moet je alle zeilen bijzetten die eerste paar dagen van je vakantie. Wat een onrust (lees: afkicken). Wat moet ik hier? Ik moet ontspannen, ik heb recht om te ontspannen. Eh? Ik voel mij niet ontspannen.
Als je pech hebt, ga je gelijk op vakantie. Weg van huis. Alleen dat helpt om te ontspannen. Gelijk op vakantie gaan. Hup, caravan op de oprit, luchten die boel. Dan kun je eerst nog mooi in je werktempo doorgaan; koffers pakken, het huis schoonmaken, de tuin kortwieken, de verzorging van de dieren aftikken met je buren, de tent uitzetten voor de jaarlijkse ‘Is ie nog waterproof?’-tests. Miniflesjes van alles gekocht, zo handig. Het formaat doet ook wat met ons brein, ben ik van overtuigd. Miniflesjes staan voor vakantie, daar ligt een direct verband. Willen we dan ook kopen. Zijn daarom bij alle kassa’s voorhanden, zoals snoep op een strategische plek voor de kinderen. Oké, alle kapsels zijn gepunt en vertonen witte randen in de nek. Lekker kort, maar?
Eenmaal op pad kom je na twee à drie dagen een beetje tot jezelf. Heb je kinderen? Dan ben je helemaal de beer de eerste dagen, want die stuiteren volledig structuurloos om je heen. Pas als ook zij een soort vakantieritme in hun systeem hebben gekregen (en dat krijg je niet zomaar, daar moet je als ouder behoorlijk wat voor doen), daalt er een zekere senang over je heen. Met het zand tussen je tenen, kauwend op een grasspriet, bedenk je wat je anders gaat doen, welke dromen je gaat verwezenlijken, welke cursus je nu toch echt gaat starten, welke grenzen je beter gaat bewaken, welke stressfactoren je gaat elimineren. Je gaat je werkdruk bewaken en denkt na over wat je thuis beslist anders gaat doen.
Succes!
