Dezelfde mensen

Misschien ben je je er bewust van: volgens een vaste routine kom je vaak dezelfde mensen tegen. Elke dag weer. In de loop van de jaren merk je dat vooral zij ouder worden. Jij niet. Voor je gevoel dan, want één keer per vijf jaar je rijbewijs verlengen liegt er niet om. Kan er nu al tegen opzien.

Rijbewijsje, rijbewijsje in mijn hand, wie blijft het mooiste van het land? Kan iemand uitvinden dat je de foto op je rijbewijs kunt botoxen? Of misschien kunt opfleuren met een sepiafilter? Laten we eerlijk zijn: de pure, rauwe waarheid van de diepliggende ogen staat in schril contrast tot de mogelijke prachtige fotobewerkingen. De overheid loopt op dit vlak hopeloos achter. Misschien kunnen we iemand ontslaan. Recht vooruitkijken, mondhoeken naar beneden. Zoals de gemiddelde blik van medewerkers bij bedrijven waar geen vrolijkheid heerst.

Over sommige mensen kan ik mij zorgen maken. Ik hoop echt dat het goed met hen gaat als ik ze niet meer tegenkom. Er zijn ook mensen die je vaak tegenkomt maar die dwars door je heen blijven kijken, alsof je een volkomen vreemde bent. Dat fenomeen blijf ik apart vinden. Bijvoorbeeld vijf jaar langs elkaar heen lopen en elkaar dan toch nooit groeten.

Ik ben in een dorp opgegroeid. Misschien is dat het verschil. Afijn, zelf ben ik absoluut niet de sociaalste. Ik ben meerdere keren in staat gebleken mensen te bellen op hun verjaardag en uiteindelijk op te hangen met het gekakel van de visite op de achtergrond. Zonder te feliciteren. Ik mis hiervoor gewoon een vakje in mijn geheugen. Dat vakje zit naast andere vakken waarvan de tussenschotten her en der ook rammelen. Daarbij komt de vergeelde, half ingevulde verjaardagskalender die nog steeds nergens hangt. Maar als ik iemand elke dag tegenkom, groet ik wel. Zolang mijn geheugen het toelaat.