Meer dan #41 onfatsoen

Het vraagt flinke concentratie om te volgen wat er op de bühne gebeurt. Ik probeer mij te concentreren op de openingsshow van de AD en kijk naar een met kisten opgestapelde Waadhoeke. Het ziet er fantastisch uit.

Hier hebben mensen over nagedacht en gediscussieerd en ze hebben het uitgeprobeerd. Misschien ‘s nachts van wakker gelegen of een eurekamoment onder de douche gehad, om vervolgens een paar dagen later alweer flink wat stappen verder te zijn. Lumineus concept van die #41 met 40 dorpen en één stad. En wat kost het een tijd. Daar weet ik alles van. Niets gaat zomaar. Momenteel werk ik aan een fantastische opdracht: ik organiseer een aantal onderdelen van het Infra Event 2018. Je probeert aan alles te denken, elk onwenselijk elementje uit te sluiten, iets uit te dragen en het iedereen naar de zin te maken. Maar goed, je hebt niet alles in de hand. Zeker niet de externe factoren, zoals het weer en onfatsoen.

Het geroezemoes, vooral bij de bar, zwelt met de minuut aan. Er zijn momenten tijdens de opening dat ik het echt gênant vindt. Op het podium staat een jongedame in het helblauw een aantal gevoelige nummers uit haar lijf te zingen. De rode heer en een witte heer overstemmen iets makkelijker de ruis uit het publiek. Alsof we met elkaar voor de televisie zitten blaten veel bezoekers er gewoon doorheen. Hard ook. Zij hebben het gezellig met elkaar en dáár is niks mee, maar wel op deze plek en dit tijdstip. Er zijn mensen die speciaal voor deze opening komen. Ik ook.

Meer dan #41 mensen teutten maar door de maandenlange voorbereiding, de vele uren vrijwilligerstijd en de puntjes op de creatieve i. De nootjes ontbraken. Maar misschien ook niet. Dat kon ik vanaf mijn plek ook niet echt zien.