Het coronabombesef

Echt. Ik was geschokt. En ben dat nog. Daarom schrijf ik erover. Gister, onderweg naar Ameland, was alles nog goed. Iedereen hield rekening met elkaar. Gewoon even wachten als iemand er ook langs wilde. Aan boord moest je in de auto blijven zitten. Prima, toch? Alle passagiers zonder auto en het personeel droegen een mondkapje. Geen enkele uitzondering. Dat voelde prima. Het coronabombesef. We zijn er. Zomervakantie.

Ik sta op scherp

Vandaag komt de regen met bakken uit de hemel. Ik zit hier niet zo mee. Het is goed voor het land, denk ik dan maar, en op een eiland trekt het altijd open. Alleen vandaag niet. Een dag om te gaan shoppen in Nes. Echt. Ik was geschokt. En ben dat nog. Vanaf het parkeerterrein had ik al zo’n gevoel, doordat mensen gewoonweg niet aan de kant gingen als we elkaar tegenkwamen. Ik sta op scherp, voel ik. Je hebt het idee je volledig bewust te zijn van het gevaar, het coronabombesef. Toch krijg je geen gehoor bij de rest. Dit kan niet waar zijn.

Iedereen snapt het, ik niet

Eenmaal in Sake Store was het helemaal alsof corona nooit heeft bestaan. Behalve de twee plastic schermen bij de kassa stonden medewerkers neus aan neus met klanten, zaten enkele mannen op stoelen hopend op verlossing, werd ik in elk gangpad klemgezet door tweetallen en aan twee kanten opgedreven door hongerige vrouwen, van wie je het idee had dat ze hierna nooit meer mogen winkelen. Ze giechelen wat, kijken honend of doen met duidelijke tegenzin een stapje terug. Alsof ik hier in een heel andere wereld zit, waar iedereen op dit eiland het snapt en ik niet. Dit kan niet waar zijn.

Afstand

En ik heb het genoemd. Steeds weer. ‘Dames, ik probeer afstand te houden.’ Na mijn verhaal aan de kassa kwam het antwoord dat Ameland over het algemeen altijd wat achterloopt. Op mijn idee, dat wellicht minder mensen toegelaten moeten worden, antwoordden ze dat mensen dan heel boos zijn. Dat was helemaal geen goed idee. En ik weet zeker dat ze dit niet hebben geprobeerd. Afijn, opgesloten in mijn pashokje, mij veilig wanend achter doek, heb ik toch nog kleding gekocht en ben ik vervolgens zigzaggend naar buiten gevlucht. Ja, uiteindelijk langs die twee mensen die, ondanks mijn zwaar getrainde non-verbale communicatie, wijdbeens op de drempel van de uitgang bleven staan.

Hallo?

Hallo? Is nu dat handjevol onverantwoordelijke idioten uit het land nou net naar Ameland gekomen? Of wanen de meeste mensen zich nu echt alweer veilig, ondanks de waarschuwingen? In de supermarkt ‘Daar gebeurt het’ staat de karretjesschoonmaker zijn best te doen afstand te houden in de drukte en ben ik één van de enkelingen met een mondkapje op en dat voelt een stuk beter. De pot op. Best erg eigenlijk.