Het is gezond de regie te voeren over je eigen (loopbaan)omstandigheden. Wanneer kom jij in beweging?
Een loopbaanvraag kan beginnen met een onbestendig gevoel in de onderbuik wanneer al een paar collega’s zijn vertrokken naar een andere werkgever, intern iets anders zijn gaan doen of voor zichzelf beginnen. Ook kun je, na een paar jaren met zorgtaken, weer de arbeidsmarkt op willen. Sommige werknemers voelen zich al een tijdje ongelukkig, weten niet meer wat ze waard zijn, er spelen remmende gedachten of de uitdaging is weg. Een 35-jarig jubileum in het verschiet is ook niet echt meer van deze tijd. Er ligt een druk. Wat zal ik nu eens worden? Maar ja…
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik?
Allemaal vragen die spelen tijdens de loopbaancoaching. Deze drie vragen lijken eenvoudig, maar dat zijn ze niet. Je kunt ze niet los van elkaar zien. Overtuigingen en emoties spelen vaak een rol. Hartstochtelijk zeggen wat je beslist niet meer wilt, is makkelijker dan zeggen wat je wel wilt.
Loopbaanbegeleiding kun je zien als een ontwikkelingsproces. En dat blijkt voor mensen die bij mijn bureau aankloppen erg prettig te zijn. In de waan van de dag heb je geen tijd voor bezinningsvragen, maar het knagende gevoel wordt steeds sterker. Je bent op zijn best ‘minder’ gezellig thuis en op het werk voel je de betrokkenheid uit je wegvloeien. Er hangt een laagje over je heen en je kunt dat niet goed meer afschudden.
Ontslag
Het verlies van werk kan natuurlijk ook de oorzaak zijn om een loopbaancoach in te schakelen.
Ik zal niet zo flauw zijn om uitgebreid over de recessie te beginnen. Maar dat er slachtoffers zijn, is wel duidelijk. Conflicten, onderhuidse zaken, disfunctioneren en reorganisaties leiden tot meer banenverlies.
Werk kwijtraken staat hoog op de stresslijst, daar weet ik alles van. Deze misselijke ervaring is nu wel weer handig om mij te kunnen verplaatsen in mensen die hun baan verliezen. Geen werk hebben of geen zicht hebben op een nieuwe baan maakt zoveel meer los dan alleen niet meer vanzelfsprekend je maandsalaris ontvangen.
Binnen een bedrijf waar ontslagen gaan vallen, is altijd onrust.
De automatische piloot waarop het werk draaide, is volledig zoek. Overleven is het doel en de verschuiving van normen en waarden haalt de vaste grond onder je voeten vandaan. Soms komt collegialiteit in een ander daglicht te staan. De gelederen sluiten zich en jij staat aan de zijlijn. Collega’s moeten door. Jij niet.
Overlevingsmechanisme
Overlevingsmechanismen bepalen vaak onbewust beroepskeuzes en de manier waarop iemand zijn werk uitvoert. Dit mechanisme kan iemand succesvol maken, maar kan ook leiden tot grensoverschrijdend gedrag, werkverslaving, burn-out en slecht functioneren. Denk bijvoorbeeld eens aan iemand die in de zorg werkt en kan ‘doorschieten’ in zijn zorgtaken, die de hulpvrager niet meer los kan laten of hulp opdringt. Nodig blijven kan een valkuil zijn voor de ‘helper. Een goede balans vinden en houden is best lastig. Je kracht is ook je valkuil als er ‘te’ voorstaat.
De trend
Jonge werknemers met potentials of schaarse talenten wil het bedrijf graag houden om hen te ontwikkelen. Juist in deze tijd, waarin het concurrentievoordeel voor een belangrijk deel uit de medewerkers gehaald moet worden, is het van belang de juiste mensen te koesteren. Boeien en binden. Nog een trend zijn de doorstroomvraagstukken binnen de organisaties. Er worden geen nieuwe mensen meer aangenomen, maar medewerkers moeten gaan voldoen aan nieuwe competentieprofielen.
De coach
Loopbaanvragen zijn complex. Er bestaat niet één beste benaderingswijze. Als coach moet je verschillende denkrichtingen in huis hebben wil je iemand kunnen begeleiden in het proces. Onderzoekend, kritisch en respectvol een benaderingswijze uitkiezen die past bij de coachee, de vraag en jezelf als coach. Daarvoor doe ik in mijn werk altijd mijn best. Want ja… wat moet ik anders worden?